


Veel plezier met Climax kijken bij
je wordt over 5 seconden doorgelinkt, of ga nu door naar retailer

Climax
Samenvatting
Een bejubelde, bedwelmende en overweldigende film waarin een dansrepetitie volledig uit de hand loopt; decadent, sexy en uitzinnig als een schilderij van Jeroen Bosch. Regisseur Gaspar Noé (Irréversible) overtreft zichzelf en maakte een film die alles wat je het afgelopen jaar zag in zijn schaduw stelt. Een groep virtuoze dansers verzamelt zich in een afgelegen schoolgebouw om te repeteren. Ze zijn op tournee in de VS. Het is de jaren ’90. De repetitie is een fenomenale en onvergetelijke dans-performance, die overloopt in een feestje om hun aanstaande succes te vieren. De energie is hoog, de dansers zijn opgewonden en het duurt wel even voordat ze door hebben dat er LSD in de Sangria zit. Vanaf dan loopt het totaal en compleet uit de hand. Alle stadia als in Dante’s hel worden doorlopen, met een sensuele, filmische energie zoals waarschijnlijk alleen Noé die kan creëren. Het is bijna ongelofelijk dat deze film in maar 15 dagen is gemaakt. De dansers zijn geen acteurs, maar schitteren als een eclectisch en hypnotiserend collectief. De manier waarop de camera naadloos vloeit en samenwerkt met de fysieke expressie van de dansers is wonderbaarlijk, aanstekelijk en meeslepend. Een gesamtkunstwerk van Noé, zijn vaste cameraman Benoît Debie (Spring Breakers) en choreografe Nina McNeely (Rihanna, Major Lazer), ondersteund door een fantastische soundtrack (Daft Punk, Aphex Twin). Climax was een van de meest besproken en bejubelde films van het afgelopen filmfestival Cannes en won de hoofdprijs in de Quinzaine des Réalisateurs. “Noé is giving us a cinema of sensual outrageousness and excess that makes other films look middleaged and tame” – Guardian “Noé has created a churning, repellent, wildly sexy tanztheaterwerk of pure Boschian decadence and derangement. It’s nice to have him back" – Telegraph “It’s all insane and intoxicating, and what’s perhaps most remarkable is that, ultimately, the ugliness and excess is legitimized by being in the service of an elaborate and ecstatically realized celebration of dancing as an art form” – Film Stage